Trouwe Viervoeters voelen zich meer thuis bij wijndrinkers dan bij geheelonthouders. Dat denken geleerden met een talent voor eigen werkgelegenheid te hebben ontdekt. Maar dat ruim driekwart van de volwassen innemers ook met een Trouwe Tweevoetster samenwoont (gemakshalve houd ik het vanaf nu liever op de neutrale aanduiding), is de bollebozen kennelijk ontgaan. Raar eigenlijk. Want bij elke proeverij of masterclass is dit feminiene tweebenig wezen, vaak in dienstvaardigheid al enigszins verkreukeld, veelvuldig present. Niet zelden in een luipaard-printje. Of iets anders wat modekeizers ‘flitsend’ noemen. En vanuit de nooit verwelkende behaagziekte af en toe aangevuld met opvallende twee-beens-bedekking.

Wat doe je als je een relatie positief wil houden? Dan probeer je een teleurstelling zo sober mogelijk te verwoorden. Dat deed ook champagne-Gert, die als ‘kenner’ Crum bijna onvermijdelijk in de grootste ochtendkrant staat zodra er maar een professionele proeverij van de ‘enige echte’ wordt gehouden. Hij mocht gaan proeven bij wijnhandelaar Kwast en hoopte daar de Salon 2018 in het glas te krijgen. Die wil hij in de i-Book-editie van z’n nieuwste champagneboek graag beschrijven. Maar nee, daar was erfprins Martijn Kwast kennelijk te krenterig voor. Het net gebottelde spul zit uitsluitend in een magnum. En om dan na het glas voor Gert de rest gratis uit te delen, daar heeft de prins niet voor doorgeleerd. Gert heeft kennelijk ook niet doorgedramd om die Salon tóch te kunnen proeven. Dat blijkt tenminste niet uit zijn reactie op Facebook. Daar zegt-ie dan wel: ‘OK, geen Salon’, maar je hoort hem erbij denken : wat een inhalige donder, die Kwast. Hier het relevante deel van Gerts tekst op Facebook:

Het alcoholgebruik in Nederland is de afgelopen vijf jaren stabiel gebleven. Aan de daling sinds het begin van dit millennium is een einde gekomen. Dat blijkt uit berekeningen van het Nederlands Instituut voor Alcoholbeleid STAP op basis van verkoop- en accijnscijfers van de Nederlandse Brouwers*, de Organisation Internationale de la Vigne et du Vin* en het Centraal Bureau voor de Statistiek*.

Klaas Gort, baardige zoon van sikkige Ilja, heeft een nul-wijn op de markt gebracht. Is al bij Appie te koop. De wijn heet Tulipe Zero, is een bubbel-rosé en wordt precies zo gemaakt als Wijnwijs dezer dagen uit de mond van ‘s werelds bekendste zero-specialist uit Nieuw Zeeland heeft opgetekend. Klaas ‘demonteert’ de wijn als het ware en bouwt hem daarna met weglaten van de alcohol weer op. Het gaat er vooral om voor de weggevallen smaakmaker ‘belevingscompensatie’ te bieden. Dat kan met bepaalde toevoegingen, waarover Klaas liever niets prijsgeeft.

Je zult maar een baan bij een wijnhuis hebben en gedwongen worden ook tijdens het werk te drinken, om reclame te maken voor het merk. Dat zou voor bepaalde media voorpaginanieuws zijn. In de verte herinnert ons dat aan de tijd dat wijnboeren hun personeel nog deels betaalden met flessen wijn. Dat konden er wel vier per dag zijn, die dan al of niet in de werkpauzen ook werden leeg gedronken. Pernod-Ricard in Frankrijk zou werknemers ook hebben aangemoedigd om in werktijd stevig van de eigen drank te genieten. Vroegere werknemers die dat als dwang hebben ervaren en er zelfs ziek van werden hebben een proces tegen hun oude baas aangespannen. En die ontkent alles. Sterker nog: er is, zegt het bedrijf, een gedragscode die het tegendeel beoogt van wat de ‘dwangslachtoffers’ hun vroegere werkgever voor de voeten werpen. Uitspraak binnenkort.