Drie ervaren proevers hebben voor krantenlezers weer eens champagnes geproefd. Dat gebeurt ieder jaar. Deze keer eens geen grote merken maar ambachtelijke bubbels onder eigen etiket van kleine wijnboeren. Het zijn typische ‘terroir’-champagnes van druiven die niet naar de grote jongens gaan die dure blends met veel tamtam voor hoge prijzen aanbieden. Nee, ze blijven onder de 40 euro per fles, al is dat-vergeleken met bubbels die géén champagne mogen heten nog best een stevige prijs. De vraag die bij deze proeverij rees, luidt: wat heeft de consument aan proefnotities over champagnes die, met uitzondering van die van Henri Bloem, hoogstens in uithoeken van het land te koop zijn? Kennelijk gaan de proevers ervan uit dat we die flessen dan wel online bestellen. Maar het overgrote deel van de gelegenheidsdrinkers doet dat niet. Die willen een winkel in en daar iets meenemen dat in hun budget past. En dat is meestal geen 40 euro per fles.

Wie alleen al zeven pagina’s bibliografie nodig heeft om een wijnboek samen te stellen, kan niet worden verweten dat er oppervlakkig is geregistreerd. Master of Wine Anne Krebiehl is er de vrouw niet naar om zich ergens gemakkelijk vanaf te maken. Met haar recente boek ‘The wines of Germany’ (want een Duitse titel werkt internationaal niet) beschrijft zij de actuele stand van zaken in de Duitse wijncultuur. Daarin is de laatste tijd nogal wat veranderd. Met rugwind van de klimaatproblematiek en de gevolgen daarvan voor terroir en rijping. De opwarming van de laatste decennia heeft gunstig uitgepakt voor de kwaliteit van de Spätburgunder en de stilistische ontwikkeling van de Riesling, die in de jaren 1980, 1984 en 1987 nog 20 gram en hoger aan aciditeit liet waarnemen. Inmiddels zijn we de stadia van groene oogst, beperkte opbrengst, lagere loofwanden en selectieve of vervroegde oogstmomenten grotendeels gepasseerd. Er is en komt meer oog voor de nadelen van zonneschroei, de voordelen van schaduw en fenolische rijpheid. En er wordt meer rekening gehouden met een stijgende bodemtemperatuur en een CO2-uitstoot die ziekten en parasieten voortbrengt, waarbij verbeterde kloontechnieken de schade kunnen beperken. Daar tussendoor blijven wijnboeren te maken krijgen met onverwachte klimaatcapriolen, waartegen vrijwel geen kruid is gewassen.

Niet voor niks willen wijnboeren die het zich kunnen veroorloven zo snel mogelijk van de gifspuit af. De berichtgeving over schadelijke pesticiden in land- en wijnbouwproducten worden grimmiger. Milieubeschermingsorganisaties onthullen steeds overtuigender de verontrustende getallen achter het zwijgen of de sussende taal van wijnboeren die zonder pesticiden niet rendabel kunnen overleven. Niet dat ál die bestrijdingsmiddelen een directe bedreiging zijn voor de volksgezondheid. Maar feit is dat er teveel in omloop zijn die daarop onvoldoende zijn getest. Dat er in wijngaarden bij gebrek aan controle ook verboden bestrijdingsmiddelen worden gebruikt. En dat de Europese limieten, ondanks de gebruikelijke PR-taal die Brussel tot nog toe heeft uitgeslagen, niet meer bestand zijn tegen de groeiende angst bij wijnconsumenten fysieke schade bij wijn drinken op te lopen.

Vanochtend is bevestigd dat het Margaux-château Cantenac Brown, derde grand cru, is verkocht. Nieuwe eigenaar wordt de landbouw-ingenieur Tristan Le Lous. Er gingen al maanden geruchten over een verkoop. Het kasteel wordt omgeven door 48 hectare wijngaard. Er is een buiten proportionele prijs voor gevraagd, zo klinkt het in verkoopkringen. Het zou om 150 miljoen uero gaan. Terredevins meldt:

Een enkele zin in een reclamespot van het Catalaans wijnbedrijf Codorniu heeft de Spaanse media in beweging gebracht. In een petitie wordt het bedrijf gevraagd de gewraakte zin te verwijderen. De baas vindt het maar ‘fake news’. De beschuldiging ziet hij als een opzettelijk verkeerde uitleg. Meininger meldt: