Dat Duitsers iets met titels hebben is geen geheim. Ook in de wijnwereld doet zich dat verschijnsel voor. Al moet het dan weer zo nodig in het Engels. Die nieuwe titel is: German Wine Professional. Een tweejarige opleiding die uitstijgt boven het niveau van gediplomeerd sommelier, beweren de titularissen. De eerste groep ‘professionals’ heeft net z’n diploma gekregen. Freie Presse meldt.

Lees meer

Wijnkaarten. Ze zijn er in allerlei uitvoeringen. Van sober tot uitgebreid. En van informatief tot oppervlakkig. Ook in ons land zijn er restaurants waar die kaarten uitmunten in nietszeggendheid. En daar verkoop je geen wijn mee. Hoe het beter kan maakt Ryan Flinn ons op de website Medium duidelijk: ’Wine has a design problem’.

Lees meer.

De furieuze reacties vanuit de noordelijke Bourgogne tegen het voornemen van het staatswijninstituut INAO om 64 gemeenten uit de ‘appellation’ Bourgogne te verwijderen heeft kennelijk indruk gemaakt. Het instituut heeft laten weten dat plan te laten varen en eerst te willen nagaan hoe dat zich cultureel en historisch verhoudt tot de gevoelens van de noorderlingen. Een ander deel van het plan, toelating van alle Beaujolais-gemeenten tot de appellation, wordt straks uitgevoerd. Thedrinksbusiness meldt:

Hoe hou je in de culinaire wereld mee-eters buiten? Daar verschijnen nogal eens zogeheten wijn- en eetschrijvers die het hele programma meemaken, maar er geen letter over publiceren. Daar willen ze bij de Stichting Promotie Oosterscheldekreeft vanaf. Ieder jaar wordt die eerste kreeft ‘van het jaar’ met vastgebonden scharen uit de rivier gevist en openbaar geveild. Later worden meer van die kreeften opgediend met een speciaal gekozen ‘kreeftenwijn’, waarvoor importeurs tevoren flessen aanbieden.Aan die kreefterij is ook een 'persreis' gekoppeld Daar mag geen schrijver meer van meegenieten als hij niet aan het promotiebureau toezegt dat erover gepubliceerd wordt. Met andere woorden: je schrijft je in voor deelname onder publicatie-dwang. En in plaats van zich tegen deze vorm van persbreidel ter verzetten, laten tientallen van die schrijvers zich die dwang welgevallen. Of ze doen op het inschrijfformulier alsof om het reisje toch maar te kunnen meemaken.

Wie kan er nog zonder coach door dit bestaan? Zelfs hoog geleerden die hun eigen gelijk met onderzoek konden bevestigen, vertrouwen zichzelf niet meer. Ze grijpen terug op wat collega’s al aan puin beweren te hebben geruimd. In feite hadden die al een coach moeten hebben. Om ze van uitlatingen te weerhouden die hele volksstammen al niet meer als steekhoudend beschouwen. Zoals bij dat recente symposium dat de wijncommercie wel eens zou leren al die wijnafraders van ‘verantwoorde’ repliek te dienen. Maar bij mijn weten zijn er, hoe hoognodig ook, nog geen breed praktiserende wijncoaches. Terwijl er toch een aardig verdienmodel uit dat vak te halen valt. Het is niet beschermd dus iedereen kan er zich voor uitgeven. En er valt in de wijnwereld genoeg te coachen. Bijvoorbeeld die mevrouw die op de website van Perswijn geen zweem van tegenwerk levert tegen wat uitgerangeerde wetenschappers daar over ‘gezondheidswinst’ hebben gespuid. Ze volgt hun eenzijdige betogen klakkeloos en geeft als uitsmijter het ‘commentaar’ dat al bijna tot cliché is verworden : drink minder maar betere wijn. En met die ‘bewapening’ moeten wijnverkopers het dan doen.